بنام خدا
چرا محل تولد(محله،شهر،استان،کشور)خود را دوست داریم؟چرا بهشهر را دوست داریم؟
این موضوع را مدت ها در ذهن خود مرور کرده و همیشه دنبال علت این احساس خوب و دوست داشتنی بودم. روزی یکی از اقوام نزدیکم برایم تعریف میکرد که هر چه به سال های عمر من اضافه میشود علاقه بیشتری در من به زادگاهم ایجاد میشود و ایشان برایم نقل میکرد که حتی پرندگان به هنگام مرگ برگشت به زادگاه خود را آغاز میکنند و آنگاه به پیشواز مرگ میروند.این موضوعات به ظاهر ساده،ذهن مرا بیشتر وادار به تفکر و جستجو کرد.شناسنامه را باز کردم سومین سوال از بخشی از هویت ام سوال از محل تولد بود.
در مجلسی بودم که عزیزی اسامی برندگان دینی و محبوب را برای جمع به یاد آورد(حضرت آیت اله العظمی سید روح اله موسوی خمینی،حضرت آیت اله العظمی کوهستانی،حضرت آیت اله سید جعفر حسینی برمائی،حضرت آیت اله محمدی لائینی،حضرت آیت اله شیخ رضا صادقی گلوردی)رجال دینی برجسته کشور و منطقه ما که با افتخار پسوند محل تولد آنان همیشه پسوند نام و نام خانوادگی آنان بوده است.
باز هم با خود تکرار کردم چرا شهرم بهشهر محل تولد خود را دوست دارم.بعد از تشعیع وخاکسپاری عزیزی در بهشت فاطمه گذری کردم آیا نوه ای است که از بابابزرگ و مامان بزرگ خود خاطره ای نداشته باشد.
بالای قبر آنان فاتحه ای خواندم و مهر و محبت آنان را مجددا احساس کردم.قبر بابای(این الگوی زندگی من،این مقتدای زندگی من این همه معنویت من)را دست به خاک شدم.بابام، کسی که حاضر بودم که خدا به عمر من پایان دهد اما او باشد.مثل همیشه گفتم بابا سلام اگر با مشغله زندگی،کمتر عرض ادب میکنم مرا ببخش.کمی آن طرف،قبر دائی هایم کسانی که زمانی تنها افتخار من در زندگی ام بوده اند به آنان سلام کردم.با گشت و گذر،عرض سلام و ادب بهشت فاطمه و دیدن عکس و قبر دوستان،آشنایان،اقوام،عزیزان،این کار خوب به جلسه ای بزرگ تبدیل شد.جلسه ای که حاصل آن احساس آرامش و تجدید دیدار ها بود در دهه ای هستیم که همه ی هستی ما،امید و انرژی،شور و عشق در وجود با فرزند یا فرزندان تثبیت می شود و از ما انسان هایی مصمم و سخت کوش می سازد.شهر بهشهر این شهر دوست داشتنی،شهر محل تولد فرزندم است.
مرور میکنم میبینم بهشهر محل تولد برادران و خواهرانم دامادهایم نیز هست(ستاره های زندگی بابا و مادرم)پا به محله می گذاری بازی ها با دوستان،شادی ها،غم ها و دعوا ها و بیشتر دوست داشتن ها و خوشی ها،صف طولانی و بزرگ را تشکیل می دهند.حتی دیوار ها کوچه خیابان شهر با تو آشناست و مهم تر از همه تو در اینجا غریب و تنها نیستی برای همه آشنائی.عزیزان سخت ترین درد،درد تنهائی و غریبی است.اما بودن در کنار کسانی که بدی و خوبی تورا می دانند اما کنارت هستند احساس تنهایی و غریبی را از تو دور می کند.
خاک بهشهر را دوست دارم چرا که این خاک آغشته به جسم نیکان و گذشتگان دور ماست که ما در حیاتمان آنان را ندیدیم ،زندگی خود را مرور می کنم می بینم زندگی نقش هایی به من داده است.در روزگاری پسر مامان و بابا بوده ام،زمانی نوه بابا بزرگ و مامان بزرگ بودم،زمانی همسر برای همسرم بوده و هستم.لطف های خداوند پی در پی نصیبم شد لقب(پدر،عمو،دائی،شوهر خاله،برادر،دوست،خواهرزاده،برادر زاده)و همه این چرخه دوست داشتنی زندگی در شهر بهشهر امکان وقوع پیدا کرد.
ما از کسانی یاد می کنیم که از دستشان دادیم و افسوس میخوریم که آنان را کنار خودمان نداریم و محبت و مهربانی آنان را دیگر لمس نمی کنیم اما با دیدن قبر های آنان محبت آنان مجددا برای ما یاد آوری و تکرار می شوند،وارد گلزار شهدا شدم شهیدان:حجت،محمد،یحیی،بابک،عبد الرحیم،ابراهیم،علی اکبر،حمید،محمدرضا،عباس،مهدی،سید حسین و …همه آنجا بودند و دوستانی که در سخت ترین دوران کنار هم بودیم و آن هم کنار هم بودن موثر و افتخار آفرین،بی منت،بی ادعا،بی توقع،فداکاری و از خود گذشتگی را معنای دوباره دادند و گرد و غبار را از این واژه های مقدس کنار زده بودند اسطوره های گذشت،بخشش که مزار آنان برای ما زیارتگاه و جایگاه گفتن حدیث و دلتنگی ها برای ماست.
و چه حس خوبی است کنار هم بودن…
در کوچه های شهر قدم می زنم محل کار پدر و مادر را می بینم،محل تلاش و کوشش.آنان تلاش خود را انجام دادند که من و برادرانم و خواهرانم محتاج دیگران نباشیم،بدست آوردن روزی حلال را یاد بگیریم،دیگران که بیشتر دارند افسوس مال و اموال آنان را نخوریم و از آنان ممنون باشیم که با مال و اموال خود فضای کاری را ایجاد کردند .که ما تلاش کنیمو زیر بار منت دیگران نباشیم.
آری محله ما کوچه ای که در آن بزرگ شدیم با دوستانی که باهم بازی کردیم و روز هایی که با هم دعوا و قهر کردیم و در یک چشم بهم زدن مجددا باهم خندیدیم و آشتی کردیم همه روز های زندگی با تلخی هایش و شیرینی هایش همه مجددا در این شهر ورق می خورد.
من بهشهر(وطنم)این خاک آغشته به عشق،محبت و مهربانی را دوست دارم چون برای هرکسی که در زندگی ام روزگاری کنار آنان بوده ام و دلم تنگ شده باشد می توانم او را اینجا پیدا کنم و یکی از رمز های آرامش در عرصه زندگی،بودن در کنار کسانی است که دوستشان داری.
با امید به لطف خداوند بزرگ و آرزوی سلامتی و آرامش برای همه
الف.احمدی
ما وطن خود (بهشهر) را دوست داریم چه کاری می توانیم برایش انجام دهیم ؟
رفتار انسانها در قبال موضوعاتی که برای آنان دوست داشتنی است ، یکی از درسهای آموزنده عرصه زندگی است .
حس دوست داشتن ، از عامل فطری و الطاف الهی است که زندگی انسانها تحت تأثیر آن فرار داشته و نکته ای نیست که فرد و جامعه بتوانند آنرا در حاشیه قرار دهند . و عوامل بسیاری دست به دست هم می دهند تا این خلق نیکو و حسنه جلوس پیدا کند .
رفتارهای افرادی که موضوعات مختلف برای آنان دوست داشتی است را تماشا نمائید
بطور مثال
- رفتار و عملکرد والدین که فرزندان خودشان را دوست دارند .
- رفتار و عملکرد همسری که همسرش را دوست دارد.
- رفتار و عملکرد انسان هایی که پول و مال را دوست دارند.
- رفتار و عملکرد انسانهایی که مردم را دوست دارند
- رفتار و عملکرد انسان هایی که زادگاه خود را دوست دارند .
- رفتار و عملکرد انسانهایی که ………
برای اینکه : حسن دوست داشتن اتفاق بیافتد نیازمند به مقدمه است تا شرایط و لوازم مهیا شود اولین اقدام و مهمترین کار برای ایجاد حس دوست داشتن آن است که ما آن موضوع را به یاد داشته و اهمیت آنرا درک نمائیم تجسم کنید بطور مثال اگر هیچ نما و تصویر از زادگاهمان در ذهن نباشد دیگر صورت مسئله ای وجود ندارد که در قبال آن رفتار و عملکردی داشته باشیم به یاد بودن و فراموش نکردن مقدمه ورود برای انجام فعالیت ها و تلاش هاست .
در دورانی که بر روزهای زندگی ما افزوده می شود بیشتر درک می کنیم که فراموش کردن و به یاد داشتن از نعمت های خداوند بزرگ است که در نهاد انسان قرار داده است.
در انتخابات شورای اسلامی در شهر بهشهر در خرداد ۹۲ ، ایده همشهریان گرامی بهشهر را فراموش نکنیم توسط یکی از داوطلبان محترم عضویت در شورای شهر بهشهر مطرح شد.(عزیز یزرگواری که با لطف و محبت مردم فهیم شهر بهشهر خدمتگزار آنان در شورای شهر بهشهر می باشد) ایده ای که موجب شد تا موضوع خوبی برای فکر کردن و عمل کردن در زندگی در افکار عمومی مطرح شود و انشاء ا… توجه به آن کمکی باشد برای رفع مشکلات و معضلات که در حال حاضر به آن گرفتاریم . فراموش نکردن زادگاه وطن (بهشهر) اثرات مثبت فراوانی را به همراه خواهد داشت.
که در ادامه بحث بطور مختصر به آن اشاره می نماییم.
۱ – همشهریان گرامی در بهشهر خاندان های بزرگ وجود دارند که به یاد زادگاه پدریشان مجموعه های اقتصادی فراوانی را در بهشهر فعال و سرپا نگهداشته اند حتی اگر سودآور نبوده باشد.
۲ – کسانی که تلاش می کنند تا موضوعات مورد علاقه دیگران را به آنان یادآوری کنند امید به زندگی را تقویت می کنند. توصیه به اینکه همشهریان گرامی بهشهر را فراموش نکنیم این حس را در فرد ایجاد می کند که جای برای ایستادن و موضوعی برای دوست داشتن و زندگی کردن دارد.
۳- رفتار و عملکرد افراد در قبال موضوعی که دوستش دارند. عملی است همراه با سخاوت، بخشش، ایثار تلاش و کوشش مملو از شعف شادی، و کسانی که تلاش می کنند که این رفتارها فراموش نشود همکاران گمنام این عرصه ها هستند.
۴ – چرخه زندگی حیات، بالندگی و رشد خود را مدیون کسانی است که ارزش ها، هویت ها، داشته های اخلاقی و انسانی را نسل به نسل و سینه به سینه اتقال داده اند تلاش و کوششی که بی توقع و بی منت انجام شده است. و تلاش در جهت فراموش نکردن وطن از نمونه های تاثیر گذار و اساسی تقویت این مسیر زندگی نسل هاست.
۵ – هر فردی از افراد جامعه دوست دارد برای زادگاه خود تلاش و فعالیتی را انجام دهد و آن احساس دین و مسئولیتی را که نسبت به زادگاه خود دارد، تا حدی انجام وظیفه کرده باشد. ایده همشهریان گرامی بهشهر را فراموش نکنیم موضوعی است که همه می تواننددر مثمرثمر واقع شدن آن کمک کنند و تنوع و تکثیر فراوانی وجود دارد هرکسی با توجه به توان و امکانات خود می تواند همراه این مسیر باشد.
۶ – یک بعد مهم و بسیار اساسی در ذات این سخن که همشهریان گرامی بهشهر را فراموش نکنیم نهفته است و آن بزرگ بودن، عزیز بودن و افتخار کردن نسبت به کسانی است که با این سخن همراهی آنان را طلب می کنیم و می خواهیم آن عزیزان را در کنار خود داشته باشیم .
خلاصه: ما وطن خود را دوست داریم و دغدغه ای داریم که چه کاری را می توانیم برایش انجام دهیم پس تلاش می کنیم که وطن خود (بهشهر) را فراموش نکنیم و کسانی که در این دوست داشتن با ما هستند آنان را پیدا کنیم و با هم تصویر فراموشی را از روی زادگاه همان وطن خود کنار بزنیم.
با امید ولطف خداوند بزرگ
الف : احمدی
راه ارتباطی با ما از طریق ایمیل : behshahr.city@gmail.com